Αγαπητέ αναγνώστη
16 Ιουλίου 2012
1. Δεν
ξέρω ποιά ακριβώς μερμηγκίστικη και συμβολαιογραφική έφεση με ωθεί να ευθυγραμμιστώ προς τη νοοτροπία
του αντιπαθέστατου Ουμπέρτο Έκο, συντάσσοντας
(σαν εκείνον κι εγώ) λίστες με τα δικά μου καταλογάκια. Πιθανό να
κατέχομαι από σωστική αντίληψη για τα προϊόντα του διανοητικού μου
Σταχανοφισμού.
Το σίγουρο είναι πως δεν θεωρώ μέγα και
σημαντικό το έργο μου, πλην (εις τας
δυσμάς του βίου μου), θεωρώ πως το αγάπησα και το υπηρέτησα με ευσυνειδησία.
Όπως, νεώτεροι συντάσσαμε τα βιογραφικά μας σημειώματα, διατυπώνω
τώρα και το θανατογραφικό μου αντίστοιχο, δίχως την απαραίτητη κοινοποίηση προς Άγιο Πέτρο.
2. Αν
θέλεις τη γνώμη μου, το συγγράφειν είναι αλαζονικό ορμέμφυτο, ένα επικοινωνιακό ξόρκι στη λησμονιά που σίγουρα
καραδοκεί για όλους μας. Περιέχει μεγάλες ποσότητες ανάγκης για αυτοεκτίμηση,
καθώς και ψήγματα ελπίδας ότι κάτι μπορεί να μας καταστήσει ξεχωριστούς. Ακόμη
κι αν ο Θεός μάς είχε προικίσει με ένα αδιαφιλονίκητο ταλέντο, αυτό δεν νομίζω
πως θα άλλαζε κάτι για μάς σε υπαρξιακό επίπεδο. Σκέφτομαι ότι ο μυθικός και
αξεπέραστος Eλύτης
(που θα επιβιώνει πάντα στο θαυμασμό των ανθρώπων) δεν έχει καμία σχέση με τον
τρωτό συγκεκριμένο άνθρωπο που πέθανε το 1996.
Άλλο η πτητική ικανότητα ενός
πνεύματος –κι άλλο το πεπερασμένο των αντοχών και των βιολογικών δυνατοτήτων
του κάθε σαρκίου.
Ξόρκι λοιπόν τα γραφτά μας στην επίγνωση της εγγενούς μας θνητότητας.
Όχι, δεν την κατείχα εγώ ξένε τη ζωή. Χρήστης
και χρεώστης την επέστρεψα στο Χρόνο.
3. Θα μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει πως, αν
και αρχιτέκτων, δεν έγραψα ποτέ και πουθενά το παραμικρό περί Αρχιτεκτονικής. Η
σπουδή αυτού του αντικειμένου υπήρξε ένα είδος ευτυχούς και γόνιμης αφετηρίας
για να εμβαθύνω σε άλλα πεδία. Το μάθημα της Αρχιτεκτονικής το εισέπραξα σαν
ερέθισμα για έλλογη και δομημένη οργάνωση της σκέψης μου, ενώ ταυτόχρονα
κατάλαβα αρκετά για την ποιητική διάσταση του κατασκευάζειν. Δεν είναι
πρωτότυπη η παρατήρηση για το πώς μετάλλαξε ο Le Corbusier στη Ronchamp την εμπειρία της Χοζοβιώτισας. Οι Μεσιτείες του Ορατού κάνουν
απίστευτες καταβολάδες στα μυαλά και τις ψυχές των αγγελοκρουσμένων δημιουργών.
Όπου και να μας βρίσκει το κακό, συνέλληνες, μνημονεύετε Δημήτρη Πικιώνη και
Άρη Κωνσταντινίδη.
4. Για
την Ιστορία της Τέχνης και την Ποίηση σαν γραφή
σημείων, δεν με φτάνει ένα προλογικό σημείωμα. Κατέθεσα, όσο καλύτερα
μπόρεσα, αυτά που είχα να πώ – όπως κι
αυτά που διαισθανόμουν. Κάποιες άλλες
στιγμές, ένιωσα το άρρητο των σιωπών να
υπερακοντίζει το βεληνεκές των εκφραστικών μου δυνατοτήτων. Αυτές τις
στιγμές, ίσως τις μόνες διατηρητέες,
κατάφερα να τις κρατήσω έξω απ’ τις λίστες μου.
